Biografia:
Jedna z najbardziej legendarnych grup brytyjskich powstała jesienią 1979 roku w Basildon w stanie Essex. Założyli ją Andy Fletcher (ur. 8.07.1960), Martin Lee Gore (ur. 23.07.1961) oraz Vince Clarke (właściwie Robert Moore, ur. 3.07.1960). Ironicznie na samym początku miała to być kapela rockowa - Clarke i Gore grali na gitarach, a Fletcher na basie. Zamiast uzupełnić skład o perkusistę, chłopcy zamienili dotychczasowe instrumenty na syntezatory. Po przyjęciu do składu wokalisty Davida Gahana (ur. 9.05.1962) zespół zmienił nazwę z Composition Of Sound na Depeche Mode (od francuskiego magazynu mody). W czasie jednego z wczesnych występów DM, ich muzyką zainteresował się Daniel Miller, szef wytwórni płytowej Mute Records. Gahan i spółka postanowili powierzyć Millerowi swój los. Porzucili dotychczasowe zajęcia (m.in. Gore pracował w banku, a Fletcher był agentem ubezpieczeniowym) i na poważnie zajęli się muzyką. Wydana w 1981 roku płyta "Speak And Spell" odniosła spory sukces, a zespół wpisano w popularny wówczas nurt new romantic. Jeszcze w tym samym roku grupę opuścił Clarke - jak twierdził, przytłoczył go sukces zespołu (po odejściu najpierw założył grupę Yazoo, a potem Erasure). Jego miejsce zajął Alan Wilder (ur. 1.06.1959), który opuścił grupę w maju 1995 roku.
Większość utworów na pierwszą płytę napisał Clarke. Po jego odejściu rolę kompozytora i tekściarza przejął Gore. Już na drugim albumie "A Broken Frame" dało się zauważyć jego ogromny talent do pisania nietuzinkowych piosenek. Duże znaczenie miało pojawienie się w zespole Wildera, który do swojego odejścia odpowiadał za ostateczny kształt i brzmienie piosenek DM, a kilka razy dał się poznać jako kompozytor.
Trzeci krążek "Construction Time Again" był ostatecznym zerwaniem DM z nurtem new romantic. Grupa wypracowała własny styl, łącząc przebojowość z zimnymi brzmieniami elektronicznymi, czy nawet industrialnymi. Kolejne płyty uczyniły z DM gwiazdę formatu światowego (choć do tej pory w rodzinnej Wielkiej Brytanii grupa pozostaje niedoceniona). Zespół niemal rok w rok grał wyprzedane trasy koncertowe w USA i Europie. Pierwszy poważny kryzys nadszedł w 1986 roku i chyba wtedy grupa była najbliższa rozwiązaniu. Efektem wewnętrznych animozji, które udało się załagodzić, stał się najmroczniejszy album w historii grupy - "Black Celebration". Kolejny album "Music For The Masses" przyniósł odrobinę lżejszy repertuar, ale jednocześnie bardziej dojrzały. DM znowu ruszyło w trasę po świecie. Na jej zakończenie grupa zagrała koncert w Rose Bowl w Pasadenie w Kalifornii dla 75 tys. fanów. Olbrzymia trasa zostala udokumentowana filmem "101" oraz płytą pod tym samym tytułem. Kolejny album "Violator" z 1990 roku był jeszcze bardziej przebojowy. Prawdziwymi hitami stały się "Personal Jesus" (jeden z najlepiej sprzedajacych się singli w historii USA) i "Enjoy The Silence". Przy okazji tego pierwszego zespół oskarżano o bluźnierstwo, gdy tymczasem Gore napisał piosenkę zainspirowany wspomnieniami Priscilli Presley o jej mężu (o bluźnierstwo oskarżono DM także w 1984 roku za tekst piosenki "Blasphemous Rumours"). W tym samym roku Depeche Mode zorganizowało akcję podpisywania "Violatora" w La Cienega Boulevard Record Store. Przyszła niewyobrażalna rzesza 17 tys. fanów i doszło do zamieszek, w wyniku których musiano akcję odwołać. Popyt na ich płyty (do tej pory sprzedali ponad 50 mln) oraz koncerty rósł. W czasie "World Violation Tour" w Nowym Jorku i Los Angeles sprzedano 40 tysięcy biletów w ciągu kilku godzin. Pod koniec trasy David Gahan zdecydował o przeniesieniu się z Anglii do Los Angeles. Był zmęczony statusem gwiazdy i chciał rozstać się z kolegami. Gdy jednak usłyszał nowe piosenki Gore'a, zmienił zdanie. Światu pokazał się z długimi własami, brodą - bez charakterystycznego "lotniska" na głowie. Dość szybko rozniosła się też wieść o jego uzależnieniu od narkotyków. Nagrana w 1993 roku płyta "Songs Of Faith And Devotion" przez wielu fanów i krytyków uznawana jest za najdoskonalsze dzieło DM. Gahan zarządał wprowadzenia żywej perkusji (zagrał na niej Wilder) i mocniejszej gitary. W studio wsparły grupę wokalistki gospel. Najdłuższa w historii grupy trasa promująca płytę okazała się tragiczna. Gahan przeżył atak serca, a Fletcher załamanie nerwowe (na części tourne zastąpił go zaprzyjaźniony z zespołem klawiszowiec Darryl Bamonte). W końcu, niezadowolony z sytuacji w zespole, szeregi DM opuścił Alan Wilder (skupił się na solowym projekcie Recoil). Gahan przeżył jeszcze próbę samobójczą i śmierć kliniczną spowodowana przedawkowaniem, aż zagrożony więzieniem trafił na odwyk. Dopiero w 1997 roku ukazała się nastepna płyta DM "Ultra". Równie mroczna i rockowa jak poprzednia. Zespół nie promował jej trasą koncertową. Gahan był na to zbyt słaby. Wraz z kolegami (oraz wspomagającymi ich na żywo klawiszowcem, perkusistą i dwiema wokalistkami) ruszył w trasę dopiero rok później, promując zbiór największych hitów "The Singles 86-98". Kolejna płyta DM "Exciter", lżejsza brzmieniowo i repertuarowo od poprzedniej, ukazała się w 2001 roku, przynosząc przeboje "Dream On" i "Freelove". W tym samym roku zespół po raz drugi odwiedził Polskę (poprzednio był w 1985 roku). Rok 2003 przyniósł solowe płyty Gore'a (w jego przypadku już drugi zbiór coverów "Counterfeit 2", poprzedni wydał w 1989 roku) i debiut Gahana "Paper Monsters" (promujący płytę Gahan z towarzyszącymi muzykami zagrał koncert w katowickim "Spodku"). Natomiast Fletcher w lutym 2004 roku zaprezentował się w warszawskiej "Stodole" jako didżej. Warto również odnotować, że Depeche Mode jako jedyny chyba zespół wykształtował wokół siebie subkulturę "depeszowców", czy też "depeszy". W Polsce jest ona silna do tej pory, a na zloty fanów potrafi przyjechać nawet tysiąc osób. Ponadto bez przerwy na świecie ukazują się płyty z coverami DM. Na tej nabradziej znanej "For The Masses" hołd DM złożyli m.in. The Cure, The Smashing Pumpkins, Rammstein, Deftones i Monster Magnet. Za ich piosenki zabierają się wykonawcy pop, synthpop, techno, ebm, przedstawiciele gotyku, industrialu, a nawet rapu i death metalu (polski Vader). W Polsce ukazały się dwie składanki nagrane w hołdzie DM: "Master Of Celebration" (m.in. Soyka, Agressiva 69, Blenders, Ziyo, Moonlight i Fading Colours) i "Mode In Poland". Jest rok 2004 i DM przeżywa kolejny kryzys. Gahan zapowiada, że weźmie udział w ewentualnej sesji nagraniowej, jeśli będzie mógł napisac piosenki na nowy album. Jeśli nawet "chłopcy z Basildon" nie nagrają nowej płyty, i tak na stałe wpisali się w historię światowej muzyki, wyznaczając nowe muzyczne ścieżki.
Linki:
Oficjalna strona Depeche Mode
Dyskografia
Polska strona DM
http://www.askmen.com/men/entertainment/56c_depeche_mode.html
http://www.angelfire.com/md/depechemode/bandhistory.html
Skomentuj artykul na forum!:
|
